Bergkristal

Als kind heb ik vele gelukkige vakantieweken doorgebracht in Zwitserland. Zwetend over smalle bergpaadjes op weg naar de top. Onze favoriete tocht was de steenbokkentocht; een lange wandeling door een ruig berglandschap, waar we regelmatig van het pad afgingen om de steenbokken van nog dichterbij te kunnen bekijken. Op die tocht hielden we onze ogen goed open. Niet alleen keken we naar boven om die bijzondere dieren te spotten, maar ook naar beneden, uit veiligheidsoverwegingen, want een misstap kon je je niet veroorloven, maar vooral om die glinsterdingetjes tussen de stenen. Dit was het gebied waar bergkristal gevonden werd en elke sprankel kon een mooie punt zijn. De harde lopers met blik op oneindig stampten er dwars overheen. Wij niet, wij keken met aandacht, want misschien lag er een schat op ons te wachten. Je hoefde het alleen maar op te rapen.

Op deze manier verzamel ik nog steeds mijn schatten. Levend met een open en verwachtingsvolle blik om klaar te staan als er een schat op het pad ligt. Zo kreeg ik laatst een cadeautje via facebook. Ik loop namelijk al lang met de vraag rond hoe je in klei het oog van de storm kunt verbeelden. Het medium leent zich er in eerste instantie niet echt voor, daarom had ik het idee maar op de plank gezet in afwachting van beter tijden. Toen ik de vraag stelde hoe een vaas eruit zag, kreeg ik tot mijn grote vreugde als reactie het antwoord “als het oog van de storm”. Bijna was ik eroverheen gestapt, maar gelukkig nam ik de tijd om deze reactie op de poetsen en te bekijken. Gewoon een schat, zomaar op het pad. Deze voeg ik toe aan mijn verzameling.