Gezichtsherkenning

Dit masker was in een eerder stadium een hele buste. Alles zat erop en eraan, maar tevreden was ik niet. Hoe langer ik er aan werkte hoe lelijker de kop ging kijken: eerst werd hij onthoofd om een beetje te draaien, daarna werd hij gescalpeerd om de hersenpan te verruimen. Ik wilde er niet te veel aanzitten; het moest niet zo netjes en gepolijst worden. De ogen lagen er al uit, de mond probeerde te schreeuwen. Probleem was nu dat het geheel eng begon te worden, dat was ook weer niet de bedoeling.

Om iemand anders mee te laten kijken pakte ik mijn telefoon om een foto te maken. Mijn scherm staat dan wel op zwart, met wat hulp van voice over lukt het me wel om op het juiste knopje te drukken. Toen gebeurde er iets heel bijzonders. Het was alsof mijn telefoon de verwarring voelde en me een duwtje in de goede richting wilde geven. Normaal gesproken geeft de voice over dan aan of er een gezicht in beeld is. Dit keer kwam hij er niet uit. Eerst begon hij met afwisselend één gezicht, geen gezicht, één gezicht, geen gezicht. Dat ritme werd langzamerhand opgevoerd, totdat hij in snel staccato bleef hangen in

Één-geen-één-geen.

Goede vraag

Ik dacht dat het een gezicht moest worden, maar het bleek een masker te zijn. Dus kwam het mes er weer aan te pas en werd het frontje gelicht. Nu klopte het wel. De ogen moesten er inderdaad uit, zo maakten ze ruimte voor de andere ogen die echt konden zien. En die mond moest wel open, anders kan er geen eten en adem naar binnen. Geen gezicht, toch een gezicht. Een vergezicht.