Pottenbakken = opwaarderen van modder

Mijn hele leven heb ik al van recycelen gehouden. Upcyclen dekt eigenlijk beter de lading, maar aangezien dit allebei geen goede Nederlandse woorden zijn, heb ik het liever over herwaarderen en opwaarderen. Ik heb dus altijd van opwaarderen gehouden. Gestimuleerd door mijn moeder gingen we schat zoeken in het bos en op rommelmarkten. Geweldig wat je in de kringloop kunt vinden: glaswerk om te graveren, zilveren vorken om tot sieraden te smeden, meubels om te vertimmeren etc. Mijn man moest er later wel aan wennen dat ik op Marktplaats een leren bank kocht omdat ik een nieuwe tas wilde maken. Misschien heb ik altijd al wel in mogelijkheden gedacht en niet in beperkingen.

Vreemd eigenlijk dat ik nooit die Zeeuwse klei ter hand heb genomen om daar een potje van te bakken. Ik heb wel gefröbeld met Fimoklei, maar nooit de echte klei gepakt. Toegegeven, klei is geen makkelijk medium voor op je kamer.

Toen ik in 2016 slechtziend werd, ben ik voor het eerst begonnen met boetseerlessen. Misschien ook wel omdat schilderen, naaien en al dat andere niet meer ging. En ik ben het blijven doen. Terwijl alles slechter ging en ik afscheid  moest nemen van o.a. mijn werk, ging het met de klei steeds beter. Mijn handen verleerden hun schrift, maar raakten vertrouwd met de draaischijf.

Mijn handen willen blijven scheppen en nu hebben ze een prima medium gevonden. Je hebt geen gevaarlijke apparaten nodig, alleen je handen. Je kunt snel en intuïtief werken, maar ook zorgvuldig plannen. Klei is plastisch en vormt zich naar wat ik wil. Je kunt er alle kanten mee op en de mogelijkheden zijn eindeloos. Het is uitdagend, maar ook eenvoudig. Voorlopig ben ik er nog niet op uitgekeken.