Wintertijd

11 april 2025

De winter vind ik best een overzichtelijk seizoen. Die kou en regen behoren niet tot mijn favoriete weersomstandigheden, maar de tijd waarin de natuur zich bevindt, snap ik wel. De uitbundige kleurenrijkdom van de zomer kan ik maar matig waarderen. Bloemen vind ik tegenwoordig overdreven, ongrijpbare, kortstondige en arrogante persoonlijkheden. Geef mij maar de substantie van takken, schors, stenen en bladeren — daar kun je een goed gesprek mee voeren. Leve de wortels: ongezien gaan ze hun eigen gang. Betrouwbaar en duurzaam maken ze al die uitbundigheid boven de grond mogelijk.

Het kan ook zijn dat mijn oordeel veranderd is omdat ik meer oog heb gekregen voor het ongeziene.
Dit andere perspectief, zonder de dominantie van de visuele waarneming, was voor Pauline Oosterhoff de inspiratie om de samenwerking te zoeken. Na een kort en intensief traject (de Rietveldacademie hanteert strakke deadlines) konden we het resultaat van 19 tot 25 maart 2025 in het Stedelijk Museum Amsterdam presenteren. Linlin van Lonkhuyzen maakte een korte documentaire over ons proces.

Deze samenwerking was voor ons allebei heel waardevol — en niet alleen voor ons. Naar mijn bescheiden mening hebben we ook goed inzichtelijk kunnen maken hoe verrijkend het kan zijn om te luisteren naar het perspectief van de ander. Pauline en ik zaten op hetzelfde bankje in dezelfde tuin en kwamen tot een heel andere verbeelding. Niet zozeer door het materiaal waarmee we werkten, maar vooral door hoe we de levenscyclus van de plant bekeken vanuit onze eigen manier van waarnemen. Pauline durfde daarna de uitdaging aan om vanuit haar handen te denken en maakte een prachtig houten beeld. Voor mij voelt het alsof de pot Wintertijd, die ik maakte, echt daar geboren is — of opgegraven.