Zwart Licht

Op de recente Nationale Kunstdagen was mijn stand naast die van Kees Min geplaatst. In eerste instantie dacht ik aan een wat cynische  grap van de organisatie. Zijn werk was namelijk getiteld ‘Kill your darlings’, waarbij hij bij alle vrolijke vrouwen op zijn schilderijen de ogen had uitgewist met een dikke streep zwarte verf. Bij nader inzien bleek zijn thema naadloos aan te sluiten op mijn werk. Ook ik wil het meest in het oog springende naar de achtergrond verplaatsen en andere accenten leggen. De vraag van Kees Min is of je bij de eerste reactie ‘och wat jammer’blijft hangen, of dat je verder durft te kijken naar wat er nog meer  voor moois is te beleven. Als het meest sprekende van het kunstwerk zwijgt, krijgt de rest ruimte om te spreken

Neem bijvoorbeeld mijn serie ‘Zwart Licht’. Door het ontbreken van kleur krijgt de subtiele verhouding van licht en schaduw de kans om tot leven te komen. Ik vind het wel vreselijk moeilijk om geen kleur en glazuur toe te voegen. Mijns inziens schreeuwt het blanke canvas van wit porselein om een accent aan kleur en glans. Maar kleur moet gewoon even zijn grote mond houden en het podium overlaten aan subtiele wittinten. Daarbij spelen de gaten en scheuren een belangrijke rol, zij voegen schaduw toe, een variant van kleur.  De afwezigheid van een dominante kleur laat  het donker voor zich spreken. Daarbij komt dat nu binnen- en buitenkant in evenwicht zijn. Ze vertellen hetzelfde verhaal. Zoals Tineke van Gils deze vaasvorm liggend heeft gefotografeerd figureert ze als mijn porseleinen versie van een vrouwelijk naakt. Ontdaan van kleur en functie ligt ze daar in haar kwetsbare sschoonheid.